Як цудоўна на сьвеце, прыгожа! Божа! Воляй і сілай духовай Скіравана маё падарожжа У жыцьцё Пад тваёю аховай. Праз агонь, катастрофы і страты I праз рогат рагатага ліха Я прыйшоў, моцнай верай узьняты, Думкі выказаць Горача й ціха. Хай-жа словы мне сэрца трывожаць I салодзяць у творчай пакуце. Ёсьць імкненьні, Хаценьні I пожадзь, I пачатак згараньня пачуцьцяў. Пад сьвятлом разьбягаюцца цені, А ў істоце людзкой - таямніца. Божа! Ў тонкім, мастацкім спляценьні Ёсьць такое, чаго і ня сьніцца. ................................ Чалавек безь сьвятыні - жывёла, Без паэзіі пуста і мёртва, Бязь любові - Жыцьцё сумнакволае. Хто бяз слова, Той сьвет не разгортваў. Слова - Бог. Бог - любоў. Бачу слова ў любові. А любоў на зямлі Разьвінаецца ў слове. Мне гавораць аб гэтым Сумленьне і розум. Падуладны цяпер Лятуценьням і крозам. Я сьпяваю краіну, Дзе рос, гадаваўся, Дзе - хвала Табе, Божа, - Я слову аддаўся, Дзе кахаў, Захапляўся, Дужэў з Божай ласкі, Рваў гаючыя травы I любыя краскі. Дзе на ціхай жалейцы Іграла мне раньне, Нявычэрпнай крыніцай Бруіла каханьне. А праз тыя Жывыя, Людзкія пачуцьці Голас Твой Мне ў паэзіі, Госпадзе, чуцен.
|
|